Voor AZ'77 Maldegem was het een 'grand cru' seizoen. Foto Jari Lampo.
1k
406
De minivoetbalcompetitie zit er op. Doltcini Erwetegem toonde zich zowel in de reguliere competitie als in de play-offs de sterkste en voor bijna 1000 minivoetbalfans kon AZ’77 Maldegem na een bloedstollende finale winst in de Beker van België vieren. De komende weken geven voetballers en minivoetballers het beste van zichzelf op de Gold Cup, de Keizer Karel Cup of de vele toernooitjes links en rechts. Met Kantine 11 hebben we net als vorig jaar ons ‘Laatste Oordeel’ klaar.
Puskas Ardooie. Revelatie. Puskas Ardooie kon zich vorig seizoen pas in het competitieslot verzekeren van het behoud. De start van het team van Denny Decorte mocht er zijn. Op de eerste speeldag pakte het een punt tegen het ambitieuze Kassani Elsegem, ging dan in Ronse winnen en pakte ook een punt tegen San Siro Deftinge. Na een 6-3-nederlaag in Maldegem zagen we hen aan het werk in Kortemark en daar slikte het een 13-4-nederlaag. Het ontlokte bij ons de vraag op Ardooie na een 5 op 15 vooral niet hoopte te verdrinken in het degradatiemoeras. Ardooie antwoordde met de voeten en liet vooral thuis zien dat het de toppers in de reeks het vuur aan de schenen kon leggen. Het slaagde er vaak in zelf het initiatief te nemen, maar had met de vinnige James De Baere ook iemand in huis die het verschil kon maken via een snelle omschakeling. Even kreeg Ardooie zelfs de top vier in het vizier en we mogen hen dan ook gerust de revelatie in eerste nationale noemen. Enige minpunt: de uitschakeling in de kwartfinale van de beker bij Assebroeke Brugge.
IF Assebroeke Brugge. Tegenvaller. Zelfs Jasper Schotte zal het ons vergeven dat Assebroeke Brugge niet bracht wat ervan verwacht werd. Drie overwinningen, zeventien nederlagen. Drie keer zelfs na een forfait wegens ‘personleelsproblemen’. Geef toe dat dit teleurstellend is voor een ploeg die de tegenstander overklaste in tweede nationale. De West-Vlamingen kwamen er snel achter dat er een hemelsbreed verschil is tussen tweede en eerste en bovendien zorgde het veldvoetbal er voor dat er vaak geschoven moest worden en dit de resultaten niet ten goede kwam. Het behalen van de halve finale in de beker kan niet echt als zalf op de wonde gezien worden. De ploeg probeerde zijn vel te redden via de play-offs, maar slaagde niet in zijn opzet.
San Siro Boys Deftinge. Net niet. Voorzitter Yves Spileers legt de lat hoog voor zijn ploeg. Twee jaar geleden was het goed voor de dubbel en dit jaar hoopte het ook een prijs te pakken. Deftinge bleek week na week een moeilijk te bekampen ploeg, maar in de reguliere competitie waren Erwetegem en Elsegem toch net iets sterker. In de play-offs kwam het in Elsegem niet verder dan een gelijkspel en daarmee verdween de aantrekkingskracht voor het duel tegen Erwetegem een weekje later. In de bekerfinale stak het de hand uit naar winst, maar een late gelijkmaker van Louis Thyssen besliste er anders over.
Opel Haeck Drongen. Overgangsjaar. Drongen is sowieso een club met veel ambitie en hoewel voorzitter Eddy De Moor een stapje opzij zette, bleef die ambitie intact. Het vertrek van spelers als Lenn D’Haene en Ilyas El Malqui bleek evenwel moeilijker op te vangen dan verwacht. In de heenronde loste het de rol met de top vier en in een sterkere terugronde kreeg het die top vier niet meer te pakken. Kersvers voorzitter Thierry Simoens liet al vroeg op het seizoen het woord ‘overgangsjaar’ vallen en dat bleek ook wel te kloppen. Zeker weten dat Drongen volgend seizoen opnieuw naar top vier mikt.
Kassani Elsegem. Wat als? Kassani Elsegem stak zijn ambitie niet onder stoelen of banken en zorgde met Lenn D’Haene en de broertjes El Malqui voor een kwaliteitsinjectie in het tussenseizoen. Af en toe behoorde ook ex-profvoetballer Kristof D’Haene tot de selectie. Het mocht dan ook terecht dromen van een prijs, maar bleef na een sterk seizoen met lege handen achter. Wat als het zich in de slotfase van het bekerduel tegen AZ’77 Maldegem niet op handspel laat betrappen? Wat als het in de slotseconden van de reguliere competitie de drie bonuspunten niet uit handen geeft? We zullen het nooit weten, maar als dit Kassani in ‘money time’ nog iets meer winnaarsmentaliteit toont, is het ook volgend seizoen een stevige kandidaat voor de prijzen.
Doltcini Erwetegem. Puntjes op de i. In onze analyse van vorig seizoen stelden we dat het team van Dave Dubelloy dit seizoen de puntjes op de i wou zetten en het deed dat ook. Het schoot stevig uit de startblokken en in het slot van de competitie streed het met Kassani Elsegem voor de drie bonuspunten. Het duel met AZ’77 Maldegem op de eerste speeldag van de play-offs werd een minivoetbalthriller met hoofdletter M. Erwetegem haalde het in dit spektakelstuk en legde een week later Deftinge over de knie. We mogen hen dan ook de verdiende kampioen noemen nadat Elsegem zich in de eigen voet schoot. In de beker botste het in de halve finale op een sterk AZ’77 Maldegem. Die beker is een trofee die ze bij Erwetegem wel graag aan hun trofeeënkast willen toevoegen.
MVC KBC Kortemark. Copy paste. MBC KBC Kortemark start elk jaar met als doel de top vier te halen en ver te raken in de beker. Net als vorig jaar moest het team van voorzitter Geert Seynaeve zich verzoenen met een rol in de middenmoot. De beker gaf hen de kans om het seizoen toch wat kleur te geven, maar net als een jaartje eerder hield Deftinge de West-Vlamingen uit de halve finale van de beker. Volgend seizoen dan maar?
AZ’77 Maldegem. Grand cru. Maldegem was na zijn terugkeer op het hoogste niveau niks meer dan een bescheiden middenmoter. Dit seizoen haalde het heel wat versterking in huis en dat loonde. In de competitie bleef het ongeslagen thuis en sprokkelde het voldoende punten om het seizoen in de top vier af te sluiten. Na een 6-0-achterstand in de eerste play-offwedstrijd in Erwetegem keerde het terug tot 6-6, maar boog het finaal toch voor de toekomstige kampioen. De bekerzege van de roodblauwen kwam er na een seizoen waarin het achtereenvolgens Kassani Elsegem, Drongen, Erwetegem en Deftinge wist te kloppen.
Hard Labeur Nazareth. Afknapper. Hard Labeur Nazareth wist dat het voor een moeilijk seizoen stond. De club slaagde er onvoldoende in om het verlies van quasi alle vaste waarden op te vangen en kreeg het in de competitie hard te verduren. Een reeks nederlagen op rij zorgden ervoor dat ook een aantal spelers afhaakten en operatie redding ‘mission impossible’ bleek. Met een aantal forfaits kwam de ploeg op minder fraaie manier in beeld. Jammer voor de bestuursploeg van Nazareth die zich al jaren dubbel plooit om het minivoetbal te promoten en voor Kevin Tollebeke die zich niet liet ontmoedigen door de tegenslagen en verder streed tot de laatste snik.
Synergie Oudenaarde. Jaartje te veel. Synergie Merelbeke/Oudenaarde werd vorig seizoen vice-kampioen en won de beker en was het voorbije decennium de grote prijzenpakker, maar reeds bij de start van het seizoen werd duidelijk dat het niet evident zou worden om te bevestigen. Vooral het gegeven dat Davy Joye een stapje opzij zette, was natuurlijk een sportieve aderlating en ook door de keuze van Jesse Brouwers voor Opel Haeck Drongen werd de spoeling een pak dunner bij Oudenaarde. Snel uitgeschakeld in de beker en in de competitie raakte het niet op toerental. Demotivatie stak de kop op en Synergie was nog een schim van de ploeg van vorig seizoen. Vooral jammer voor Hendrik Glorieux, afscheidnemend voorzitter. Die kreeg eind december wel nog de Super Cup als afscheidscadeau. Toch was het een jaartje te veel voor een club met zo’n rijke geschiedenis.
MVC Ronse. MVC Ronse had vorig seizoen een achterpoortje nodig om zich te redden. Dit seizoen mikte het bij de start van het seizoen op de linkerkolom en hoopte het zelfs stilletjes om heel dicht bij de top vier aan te leunen. Degradatiezorgen had de club niet, maar rimpelloos verliep het seizoen nu ook weer niet. De club hoopt dit seizoen de spons te halen over een jaar waarin het niet altijd de beste versie van zichzelf bleek.
Mini Sint-Gillis-Waas. Ademt minivoetbal. Als Jean-Marie Pfaff niet tot ‘El Sympatico’ was omgedoopt dan was die eer zeker weggelegd voor Karel De Mol. Geen club die meer de geest van het minivoetbal uitademt dan Mini Sint-Gillis-Waas trouwens. Bloeiende kerncompetitie, gezellige sfeer en een ploeg die echt geniet van het spelletje. Vooral in de eerste helft van de competitie liet Sint-Gillis-Waas zien dat het veel kwaliteit in de rangen heeft. Na Nieuwjaar zakten de Waaslanders wat weg, maar met een zevende plaats waren ze niet ontevreden.