Mieke Docx houdt een goed gevoel over aan de Baloise Ladies Tour. Foto Michiel Dhaenens.
1k
399
Nederland aan de macht in de Baloise Ladies Tour. Vier sprintzeges voor Lorena Wiebes en in de tijdritten was Ellen van Dijk oppermachtig. Van Belgische zijde liet Mieke Docx (26) een goede indruk. Progressie gemaakt in het tijdrijden, even in de aanval op de slotdag. Ook Docx maakte een positieve balans op na de Baloise Tour.
“In het verleden was het rijden tegen de klok niet mijn specialiteit. Vaak moest je me onderin de klassering zoeken. Nu liep het behoorlijk goed: 33ste in de proloog, 35ste in de tijdrit in Knokke. Niet dat ik daar specifiek op getraind heb, maar wellicht sta ik conditioneel verder en betere wattages betekent ook betere tijden. En ik had ook het gevoel dat ik de ritten goed verteerde en sterker werd tijdens deze rittenkoers. Op de slotdag was het echt de bedoeling om in de aanval te trekken. Lily Williams en twee Poolse vrouwen trokken in de aanval en ik had de vlucht gemist. Het kriebelde evenwel en ik reed enkele kilometer voor het peloton uit. Op zich weet je dan wel dat het quasi onmogelijk wordt om terug voorin te raken, maar liever eens in beeld komen dan anoniem mee te rijden. Al bij al houd ik dus zeker een goed gevoel over aan deze Baloise Ladies Tour.”
Docx, aan de slag bij Flanders Classics, maakt ook van het voorbije seizoen een positieve balans en hoopt de komende jaren verder progressie te maken.
“Over mijn voorjaar ben ik wel tevreden. De klassiekers bracht ik tot een goed einde en mijn niveau was behoorlijk goed. De voorbije jaren was er altijd wel iets de spelbreker: een sleutelbeenbreuk, ziekte, een zware val. Daar ben ik nu wat van gespaard gebleven en zo heb ik toch een bredere basis. In Borsbeek stond ik bijna op het podium in de GP Mazda Schelkens, een wedstrijd van 1.2-niveau. Maar met die vierde plaats kon ik wel leven. De komende weken doe ik het iets rustiger aan en later op het seizoen rijd ik nog een driedaagse rittenwedstrijd in de Pyreneeën. Ik klim niet onaardig, maar versnellingen tijdens beklimmingen verteer ik nog niet zo goed. Daar ligt dus nog wel wat progressiemarge. Mijn vriend Stijn De Bock helpt me ook wel om progressie te maken en gewoon samen trainen zorgt er al voor dat ik mijn grenzen verleg.”